Dzisiaj chciałbym poruszyć istotną kwestię podejścia do terminu który jest nam tak dobrze znany 'Nerwica'. Powodem tego jest fakt, że to znaczenie i ten termin ogółem nie obowiązuje już w klasyfikacji zaburzeń i chorób psychicznych ICD 5 i DSM 10 które są głównymi narzędziami diagnostycznymi. Nerwica jest używana tylko w Polsce na określenie zaburzeń lękowych. Ma to swoje korzenie w dominującym nurcie jeśli w ogóle o nerwicy mowa, czyli psychodynamicznym, ale o tym za chwilę.

Gdy zdałem sobie sprawę z tego że nerwicy tak naprawdę nie ma, na skutek zrozumienia mechanizmu działania zaburzeń lękowych, to postanowiłem poszukać na to jakichś ciekawych źródeł, niestety o to bardzo trudno na Polskich stronach ponieważ 'nerwica' stała się terminem tak powszechnie używanym w psychiatrii, że ciężko doszukać się genezy tego terminu po Polsku. Udało mi się jednak co nieco o tym znaleźć.

Nim jednak do tego przejdziemy, warto jest krótko zdać sobie sprawę z tego że nerwica to pochodne słowo od neurozy która z kolei wywodzi się z określania przez Greckich Filozofów terminem 'histeria'. Następnie mamy połączenia z osobowością, czyli tzw. osobowość histeryczna która w starożytnej Grecji, za czasów Sokratesa i Hipokratesa było właśnie określeniem na coś co dzisiaj znamy jako nerwice a wcześniej własnie neurozy.

"Zaburzenia nerwicowe zwane potocznie nerwicami (albo: neurozami) – grupa zaburzeń psychicznych o bardzo rozmaitej symptomaty-ce, definiowana jako zespoły dysfunkcji narządów, psychogennych zaburzeń emocjonalnych, zakłóceń procesów psychicznych i patologicznych form zachowania występujących w tym samym czasie i powiązanych ze sobą wzajemnie. W obecnie obowiązującej klasyfikacji ICD-10 termin zaburzeń nerwicowych został zastąpiony terminem zaburzeń lękowych. Wiązało się to z reorganizacją kategorii zaburzeń afektywnych."

"Opisy zaburzeń nerwicowych pochodzą już ze starożytności. Jednak sam termin „nerwica” został wprowadzony dopiero w 1776 roku przez szkockiego lekarza Williama Cullena, dla określenia takich chorób układu nerwowego, którym – jego zdaniem – nie towarzyszyły żadne zmiany anatomiczne ani strukturalne narządów i komórek. Jest istotne, że już na samym początku, a następnie przez długi czas aż do lat nam współczesnych, istniało przekonanie, że nerwica jest zakłóceniem czynności organizmu, a nie wynikiem poważniejszych somatycznych zmian chorobowych".

"Stosowanie tego, zdawałoby się, podstawowego terminu psychologii i psychiatrii, sprawia jednak problemy i od szeregu lat kwestionuje się zasadność jego używania. Istnieje tego kilka powodów. Z pewnością ścisłe zdefiniowanie pojęcia nerwica jest karkołomne; w rzeczywistości pojęcie to obejmuje całą grupę znacznie różniących się od siebie stanów psychopatologicznych".

"Szczególną karierę zrobiło słowo nerwica w XX wieku, w związku z rozwojem psychologii i psychoterapii. Te nowe dziedziny wypracowały bowiem etiologiczną koncepcje „psychogenności”, do której termin nerwica mógł być z powodzeniem zastosowany. Rzeczywiście, przez większą część minionego wieku słowo nerwica było nierozerwalnie związane z psychologicznymi teoriami etiologicznymi i za jej przyczyny uważano traumy psychiczne, wewnętrzne konflikty i szczególny rozwój osobowości pozostający w związku z niekorzystnym środowiskiem rodzinnym. Jednocześnie terminy „czynnościowe” i „psychogenne” stały się właściwie synonimami, a za jedyną sensowną formę pomocy osobom z nerwicą uważano psychoterapię. Jednak postęp wiedzy medycznej i psychologicznej, który nastąpił w drugiej połowie XX wieku ukazał znacznie większą różnorodność przyczyn „zaburzeń nerwicowych”, a także zasadnicze między nimi różnice. Od tego czasu termin nerwica, jako nazbyt ogólny i silnie kojarzący się tylko z jedną perspektywą etiologiczną i leczniczą, zaczął tracić na znaczeniu."